Als iemand die betrokken is bij beslissingen over de toelating van afgestudeerden, kan ik ondubbelzinnig zeggen dat het feit dat een student de toegang tot een andere opleiding is geweigerd, mijn toelatingsbeslissingen niet negatief beïnvloedt. Ik heb al het sollicitatiemateriaal van de student en (ervan uitgaande dat de sollicitant sterk is) is de beslissing voldoende belangrijk dat ik al die materialen zeker zal bekijken en evalueren. De beslissing van een andere school is geen bruikbare indicatie of ik je moet toelaten.

Inderdaad, als je me vertelt dat je een aanbieding hebt van een andere topopleiding, zou ik misschien nog voorzichtiger zijn met het aanbieden van je toelating. Waarom? Als ik al mijn eerste aanbiedingen doe aan studenten die uiteindelijk naar andere scholen gaan, dan moet ik teruggaan en de aanvragen doorzoeken en degene vinden die een aanbieding nog niet hebben geaccepteerd, die tegen die tijd aanvragers van lagere kwaliteit zullen zijn . Ik ken één programma waar dit vorig jaar gebeurde en ze hebben besloten dit jaar meer sterke aanbiedingen te doen aan de tweede groep (nog steeds vrij sterke) kandidaten.

Als eerste zeer algemene regel is de academische wereld een zeer kleine wereld, en het is helemaal niet onwaarschijnlijk dat de leden van de commissie die verantwoordelijk zijn voor het interview weten of de resultaten voor een andere school zijn gegeven of niet. Ze kennen de resultaten misschien niet, maar ze weten misschien dat jij het weet.

Als tweede algemene regel wordt liegen buitengewoon slecht waargenomen in de academische wereld, waar de oprechtheid van een wetenschapper erg belangrijk is. Als ik een student zou interviewen, en als ik vermoed dat de student aan het bluffen of liegen is, zou dat een onmiddellijke no-go zijn.

Als derde algemene regel is concurrentie normaal en welkom in Academia. Wanneer je solliciteert naar een school, of zelfs later voor een functie, is het normaal en wordt zelfs verwacht dat je naar andere plaatsen gaat solliciteren. Als niemand het vraagt, hoef je niet per se de lijst met scholen waarvan je bent aangenomen / afgewezen op je cv te zetten, maar als de vraag wordt gesteld, is het geen schande om de waarheid te vertellen.

Dus, lang verhaal kort, je hebt niet veel te winnen door te liegen of te bluffen, maar je hebt veel te verliezen.

Persoonlijk maak ik er een punt niet van om te vragen naar alternatieve scholen en programma's waarop een kandidaat naast mijn groep solliciteert. Op deze manier is er geen vooroordeel van mijn kant. Als de kandidaat die informatie vrijelijk aanbiedt, zal ik er natuurlijk rekening mee houden, maar ik heb er niet om gevraagd, en daarom mag de kandidaat niet gedwongen worden om op de een of andere manier dingen toe te geven.

Dat gezegd hebbende, is het over het algemeen geen goed idee om openlijk te liegen tegen academische instellingen. Zoals verschillende andere respondenten hebben opgemerkt, kan het gemakkelijk worden opgevangen, vooral als u zich in een klein veld bevindt. Bovendien zijn er de afgelopen jaren een aantal spraakmakende zaken geweest waarin academici hun baan verloren vanwege een verkeerde voorstelling van zaken van hun geloofsbrieven. Dus alles wat zelfs maar op oneerlijkheid duidt, kan u in de problemen brengen. (Bovendien hebben veel scholen een 'ethische' clausule in hun toelatingsbeleid - en opzettelijk liegen, hetzij in de aanvraag, hetzij tijdens interviews of een bezoek, kan in sommige gevallen worden opgevat als voldoende om te leiden tot een intrekking van een aanbod tot toelating!)

U moet eerlijk zijn bij al uw professionele inspanningen. Liegen is onethisch en onprofessioneel gedrag dat aanleiding kan zijn voor ontslag of erger. Ik zeg dit als een algemene verklaring en blijf erbij, maar het is duidelijk dat ethische normen en praktijken variëren tussen verschillende carrières en rangen en standen. In de wetenschap is het gevoel dat liegen onethisch is en grenst aan weerzinwekkend, erg sterk. Je moet het koste wat het kost vermijden.

Het feit dat je het woord "bluffen" gebruikt, is enigszins verontrustend en toont aan dat je de ethiek van de academische wereld misschien nog niet hebt geïnternaliseerd. Bluffen doe je bij poker. Meer in het algemeen is het een speltheoretische strategie die is ontworpen om de informatie die aan de tegenstander wordt gegeven te minimaliseren. Zeggen dat je bent geaccepteerd door een programma terwijl je dat niet bent - of vooral als je daar bent afgewezen - is niet bluffen, het is liegen .

Mensen die er sterk van overtuigd zijn dat liegen onethisch is, begrijpen ook heel goed dat u niet verplicht bent om volledige informatie te geven alleen omdat er om wordt gevraagd. In sommige sociale situaties is een onschuldige leugen meer acceptabel dan een weigering om een ​​vraag te beantwoorden, maar de wetenschap is daar niet een van. Als iemand u om informatie vraagt ​​over uw toepassingen voor andere programma's en u zich zorgen maakt dat het niet in uw voordeel kan zijn om deze informatie te verstrekken, zeg dan gewoon iets als: 'Het spijt me, maar ik vind het echt niet prettig om te bespreken dat nu. " Zoals hierboven, voelt het soms onbeleefd om een ​​vraag niet te beantwoorden, dus het is de moeite waard om een ​​beetje te oefenen om het op een relatief gracieuze manier te kunnen doen.

Wat betreft de vraag of verschillende academische programma's voldoende met elkaar communiceren om een ​​realistische kans te maken dat iemand die op deze manier liegt, betrapt wordt: absoluut ja. Academische kringen zijn klein, worden jarenlang door dezelfde mensen bevolkt en hebben bijna altijd de neiging om ten minste een paar mensen te bevatten die belachelijk - bijna bovennatuurlijk - op de hoogte zijn van allerlei soorten personeelsbeslissingen. p>

Men gaat naar de graduate school om in een veld of met een bepaalde onderzoeker te werken. Die persoon moet daarom specifiek genoeg doelen hebben voordat hij die tweaken, een scattershot-benadering niet van toepassing zou moeten zijn. In het uiterste geval probeer je maar op één plek te komen en dus ligt de focus meer op het ontwikkelen van een relatie met het "doel" daar.

Dat gezegd hebbende, ik heb mezelf tenminste in vergelijkbare situaties gevonden . Wat betreft bluffen. Ik denk dat het beste advies, als je denkt dat de toelatingsambtenaren om advies vragen, is te zeggen dat je er nog niet achter bent gekomen. Het voordeel van bluffen is dat je er beter uitziet, aangezien de ene school de kandidaten van een andere school wil.