In feite kwam ik met een studiebeurs naar deze universiteit voor hun meest prestigieuze undergraduate-diploma. Om verschillende redenen, waaronder maar niet beperkt tot depressie en angst, heb ik in mijn eerste jaar in feite de helft van mijn cursussen niet gehaald. Afgelopen semester heb ik een pauze van zes maanden genomen.

Op dit moment ben ik uit die opleiding geschrapt en ben ik mijn studiebeurs kwijtgeraakt, maar ik geniet weer echt van mijn schoolwerk. Veel van de problemen waarmee ik de afgelopen 1,5 jaar te kampen had, zijn grotendeels opgelost. Ik heb het worstelen met een moeilijk probleem en / of het gevoel dat ik krijg als ik eindelijk iets begrijp, gemist. Oorspronkelijk was mijn passie de ruimte en wilde ik iets op dat gebied doen (zoals astrofysica). Het was (misschien is het nog steeds) een droom van mij om na undergrad op een hoger niveau in dit vakgebied te gaan. Toen ik naar de universiteit kwam, was ik ambitieus en wilde ik naar een Ivy League-school gaan voor een graduate school, of een topschool voor welk vakgebied ik ook koos.

Ik was die droom kwijt, maar nu heb ik gevonden het weer. Ik vroeg me af of het de moeite waard was om er alles aan te doen en er alles aan te doen, of is het nu al te laat met mijn vreselijke achtergrond?